بهارنارنج

يك كسی تابلويی نصب کرده بود، روی آن نوشته بود هركاری را بخواهيد بكنيد، راهش را پيدا می‌كنيد و هركاری را نخواهيد بكنيد، بهانه‌اش را پيدا می‌كنيد.  ما حق نداريم در دستورات خدا چون و چرا كنيم. برای ما ابراهيم اسوه است. خدا به او می‌گويد: از بچه‌ات بگذر، می‌گويد: چشم! حالا اگر اين دستوری كه به ابراهيم داد، به من مي‌داد، من چه می‌كردم؟ می‌گفتم: اولاً خواب حجت نيست. ولی خواب انبياء حسابش جداست. بعد می‌گفتيم: اين امر، امر مولوی نيست، امر ارشادی است. بعد می‌گفتيم: اگر امر هم امر مولوی است، دلالت بر فور نمی‌كند، كه بگوييم: الآن! مثل اينهایی كه واجب الحج هستند، ولي می‌گويند: باشد بعداً برويم. خمس واجب است ولی باشد بعد. ما نبايد در برابر دستور خدا طفره برويم. در اسلام دستور ضد عقل نداريم. دستور سه رقم بيشتر نيست. ضد عقل، طبق عقل، فوق عقل! در اسلام ضد عقل نيست. شما هيچ دستوری را پيدا نمي‌كنی كه ضد عقل باشد. اما لازم هم نيست همه دستورات اسلام طبق عقل باشد. ممكن است نفهمم، فوق عقل باشد. وقتی پزشك يك نسخه به ما داد، آیا می‌فهميم چرا اين قرص نارنجي است؟ چرا اين سفيد است؟ نمی‌دانيم چطور است، ولی اين پزشك بعد از ديپلم ده سال درس خوانده است. بخاطر ده سال درس خواندن ما تابع هستيم. آنوقت چطور مي‌گوييم: «لِمَ كَتَبْتَ عَلَيْنَا الْقِتَالَ». همين كه دكتر گفته، بخور، قرص را بخوريم. حالا اگر بگوييم: نه، تا رازش را نفهمم، نمی‌خورم. دكتر می‌گويد: برو بمير! من ده سال درس خواندم. می‌دانم دوای شما اين است.

صحبت های آقای قرائتی در برنامه سمت خدا. samtekhoda.tv3.ir

​

آیت الله بهجت(ره): اگر نمازتان را مراقبت و محافظت نکنید، اگر میلیاردها قطره اشک هم برای سیدالشهدا بریزید، در آخرت شما را نجات نمیدهد.

آیت_‌الله_مجتهدی_تهرانی :
خیلی ‌ها دلشان می‌ خواهد نماز شب بخوانند ، امّا موفّق نمی‌ شوند.

یک کسی از اولیا گفته بود یک مکروه از من سر زد ، شش ماه نماز شبم ترک شد‼️
 هر کسی نمی‌ تواند نماز شب بخواند.
باید چشمت را مواظب باشی ، گوشت را مواظب باشی 
حتی مکروه اثر دارد ؛ چه برسد به اینکه آدم گناه بکند.
هرگاه یک گناه کنید ، اگر نماز شب خوان باشید یک امشب را نمی‌خوانید ؛ امشب خوابتان می‌برد.
یک غذای حرام خوردی یک جایی،همین امشب نماز شب نمی‌خوانی.
اما غذای حلال خوردی ، شب‌ های دیگر نماز شب نمی‌خواندی ؛ امشب هوس نماز شب داری چون غذای حلال خوردی.

​آیت_الله_مجتهدی_تهرانی(ره) :
چیزهایی که به درد شما 

نمی خورد را نگویید.
آقای فلسفی در کتاب خود این مطلب را این گونه توضیح داده اند که مثلا در ماه رمضان شما به چه مناسبتی از دیگران سوال می کنید که روزه ای یا نه؟

 این حرف بی خودی هست.

زیرا اگر آن شخص روزه باشد ، شاید دلش نخواهد ریا شود و اگر روزه نباشد ، شاید دلش نخواهد که شما متوجه بشوید.
شاید بدلیل بیماری روزه نیست ، اما دلش نمی خواهد کسی بفهمد. 

خیلی حرفها هست که ما می زنیم و بخاطرش نامه عملمان را سنگین می کنیم.

بعضی از سوالاتی که ما از افراد می پرسیم ، باعث می شود آنها یا مجبور به دروغگویی شوند یا وادار به ریاکاری بشوند.
حرف‌های بیهوده را ترک کنید.

به شنیده ها هم ترتیب اثر ندهید.
یک ساعت هم که پیش آقای بهجت می نشستید ، ایشان هیچ حرفی نمی زدند ، مگر زمانی که سوالی مطرح می شد.

پیامبر اکرم(ص) در شأن و منزلت علی (ع) فرمودند: «من شهر علمم و علی در آن» (تحف العقول، ص ۴۳۰) جمعی از منافقین چون این سخن را شنیدند به آن حضرت حسادت کردند. نقشه کشیدند بلکه بتوانند با پرسش‌های خویش علی (ع) را درمانده کنند. نقشه آنها این بود که ده نفر از میانشان جداگانه نزد حضرت بروند و بپرسند: آیا علم بهتر است یا مال؟ و به چه دلیل؟ اگر پاسخ هر کدام از آنها را یکسان داد فهمیده می شود که علم او اندک است. یکی پس از دیگری آمدند و هر کدام از آن حضرت چنین سؤال کردند: علم بهتر است یا مال؟ چرا؟  حضرت در پاسخ اولی فرمود: علم، زیرا میراث انبیاء است، ولی مال میراث قارون و هامان و فرعون و عاد و شداد است.  در پاسخ دومی فرمود: تو باید مال را حفظ کنی ولی علم تو را حفظ می‌کند.  در پاسخ سومی فرمود: ثروتمند دشمنان بسیار دارد ولی عالم دوستان بسیار دارد.  در پاسخ چهارمی فرمود: مال با استفاده از آن کاسته می‌شود، ولی با استفاده از علم بر آن افزوده می‌شود.  در پاسخ پنجمی فرمود: صاحب مال به صفاتی مانند بخل و لئامت خوانده می‌شود اما از صاحب علم با احترام و تجلیل نام برده می‌شود. در پاسخ ششمی فرمود: در مال ترس دزدیده شدن هست ولی در مورد علم چنین ترسی نیست. تا ده نفر که جواب هر کدام را متفاوت دادند. دهمین نفر نزد دوستان خود بازگشت و پاسخ علی (ع) را برای آنها بیان داشت. در این وقت همه آنها گفتند که خدا و رسولش راست گفتند و بی تردید علی (ع) باب همه علوم است. در این هنگام حضرت فرمود: سوگند به خدا تا زنده هستم اگر همه مردم تا پایان روزگار از من بپرسند در پاسخ آنها درمانده نمی‌شوم و به هر کدام پاسخی جداگانه غیر از پاسخی که به دیگری داده ام خواهم داد. 

(شیخ یوسف بحرانی، کشکول، ج ۱، ص ۲۶)